In dit artikel
Leo, de kat die niet wist hoe hij moest miauwen
“Leo komt oorspronkelijk uit een situatie waarbij er sprake was van verzamelwoede, maar dan met dieren. Het arme katje moest zelfs in de winter buiten in een schuur leven. Toen ik hem via een organisatie adopteerde, zat hij vol vlooien en wist hij niet eens echt hoe hij zich als een kat moest gedragen.
Leo werd agressief bij het eten en wist al helemaal niet hoe hij moest miauwen. Om eerlijk te zijn, was het best grappig om hem te leren hoe hij dat moest doen. Kun je je voorstellen dat ik door het huis liep te miauwen in de hoop dat Leo mij zou nadoen? Na drie maanden lukte het eindelijk, dus nu heeft Leo een schattige, piepende miauw.
Ongeveer een jaar nadat ik Leo in huis nam, kwam ik erachter dat Leo geen “hij” is nadat “hij” loops werd. Het asiel van waar ik hem redde had het dus mis, net als twee verschillende dierenartsen. Ik heb nu een ondeugende – vrouwelijke – pluisbol die piept en waar ik zielsveel van hou!”
– Kelly, eigenaar van Leo
Furret, het spaghettikatje
“Arme Furret was vroeger een zwerfkat. Hij was tijdens de feestdagen gedumpt op een drukke markt, waar mensen stenen en zelfs heet water naar hem gooiden. Bovendien werd het katje gepest door de grotere katten in de buurt, waardoor hij nu een gescheurd oor heeft.
Op en dag kruiste het katje het pad van een echte kattenliefhebster. Gelukkig maar: het was immers winter en het kleintje moest zien te overleven. De lieve jongedame bood het katje in eerste instantie wat spaghetti aan, en keerde vanaf dan dagelijks terug met kattenvoer om stap voor stap het vertrouwen van de kleine pluisbol te winnen.
Op een dag besloot het katje om de jongedame naar huis te volgen, waar hij meteen werd geadopteerd. De zus van het meisje was ontroerd door de speciale band tussen haar zus en het diertje, en ze besloot het katje de naam Furret te geven, geïnspireerd door de Pokémon. Wat was het kleine zwerfkatje blij dat ie eindelijk een naam had, en een huisje voor altijd.”
– Alejandra, de eigenares van Furret
Coco, de kat die twee keer in de steek werd gelaten
“Coco was een buurtkat die een paar jaar geleden opeens verscheen. Tijdens een erg koude winter merkten we dat ze ’s nachts veel meer buiten rondhing dan normaal. Omdat de kat geen halsband droeg, besloten we haar een papieren halsband om te doen met een boodschap erop om uit te zoeken of ze een eigenaar had. Al snel kreeg ik een telefoontje dat Coco gedumpt was door haar vorige baasje en dat de mevrouw aan de telefoon haar in huis had genomen.
Een tijdje later merkten we dat Coco opnieuw vaker begon langs te komen. We zagen dat er een afscheiding uit haar oor kwam, en besloten om de situatie in de gaten te houden. Een paar dagen later vroeg de eigenares of we Coco hadden gezien. We vertelden haar dat we haar regelmatig zagen, wat Coco’s baasje geruststelde. Ze was blij zolang ze wist waar Coco was.
Het oor van arme Coco werd echter steeds slechter, dus belde ik de eigenares op en liet een bericht achter. Even later kreeg ik een sms’je van de mevrouw, waarin stond “Coco is een zwerfkat. Je mag haar houden”. Onze dochter hielp en redde Coco, die nu lekker knus bij ons woont, geliefd & rotverwend.”
– Angela, Coco’s eigenaar
Arie met de besneeuwde staart
“We vonden Arie in november 2020. Midden in de nacht zat hij buiten in de vrieskou te janken – zijn staart helemaal bedekt met sneeuw. Het arme ding was nog maar zo’n 6 maanden oud.
Hoewel we al drie katten hadden, besloten we dat we nog genoeg liefde over hadden om aan Arie te geven, en zo werd hij dus een heerlijke aanvulling op onze kattenfamilie. Ik ben zo dankbaar dat we hem hebben gevonden.
Arie is een ongelooflijk ondeugende, vocale en intelligente kat waarover we soms al grappend zeggen dat ie vast een buitenaards wezen uit de ruimte is. Hij miauwt constant en hunkert altijd naar aandacht en eten. Als hij merkt dat het etenstijd is, komt ie bij ons kroelen, vooral als er Catit Nibbly in het spel is.”
– Princess, Aries eigenaar
Een ontroerend Winterverhaal
“Arme Winter, onze schattige lapjeskat, werd jankend gevonden bij de deur van een huis in hartje winter. Omdat het huis het enige gebouw in de wijde omtrek was, vermoedde men dat het arme diertje vanuit een auto was gedumpt.
De lieve bewoners namen Winter in huis maar konden haar niet houden, dus namen ze contact op met het plaatselijke asiel, waar werd besloten om een advertentie te plaatsen om een goede thuis voor het katje te vinden. Toen ik de advertentie tegenkwam, bekeek ik de foto van Winter en wist meteen dat ik haar moest gaan halen.
Toen ik Winter ging ophalen zette ik haar in de auto, maar zodra ik de motor startte, werd het arme kleine katje plots doodsbang. Jude, mijn cocker spaniel die op de achterbank zat, was erg geïnteresseerd in het arme beestje, dus besloot ik om hem van dichterbij naar het katje te laten kijken.
Jude was zo zacht en liefdevol voor Winter dat het katje prompt reageerde door zich onder zijn borstkas te verstoppen, en zo reisden we dus naar huis. De twee bleven beste maatjes tot 2 jaar geleden, toen Jude helaas overleed. Gelukkig kreeg Winter een prachtige band met Jorji, onze nieuwe hond.”
– Betty, Winter, Jude en Jorji’s baasje
